در محضر بهجت؛

امام زمان (عج): آیا خیال مى‏ کنید که ما از حال شما مطّلع نیستیم؟!

زندگى ما به این صورت بود که دو ماه در ناز بودیم و دو ماه هم چیزى نداشتیم. پیش از این در کتاب حاجى نورى ـ رحمه‏ اللّه‏ ـ حال کسانى را که توسل و تشرّف به امام زمان ـ عجّل‏ اللّه‏ تعالى‏ فرجه‏ الشّریف ـ داشته‏ اند را خوانده بودم، تا این که شبى به ذهنم رسید که براى رفع تنگدستى به حضرت حجّت ـ عجّل‏ اللّه‏ تعالى‏ فرجه‏ الشّریف ـ متوسّل شوم.

گروه فرهنگی گفتمان نیوز، نجّارى بیش از ده سال پیش مى‏ گفت که قبل از سى‏ سال ـ که تا حالا چهل سال مى‏ شود ـ⁽ حضرت استاد ـ مدّظلّه ـ این جریان را بیش از ده سال پیش بیان فرموده‏ اند. بنابراین، تا کنون حدود پنجاه سال از این ماجرا مى‏ گذرد.⁾ ، زندگى ما به این صورت بود که دو ماه در ناز بودیم و دو ماه هم چیزى نداشتیم. پیش از این در کتاب حاجى نورى ـ رحمه‏ اللّه‏ ـ حال کسانى را که توسل و تشرّف به امام زمان ـ عجّل‏ اللّه‏ تعالى‏ فرجه‏ الشّریف ـ داشته‏ اند را خوانده بودم، تا این که شبى به ذهنم رسید که براى رفع تنگدستى به حضرت حجّت ـ عجّل‏ اللّه‏ تعالى‏ فرجه‏ الشّریف ـ متوسّل شوم. دو رکعت نماز خواندم و به آن حضرت متوسّل شدم. فردا صبح که مى‏ خواستم به مغازه‏ ام بروم مبلغ پنج تومان در جیبم بود، یک تومان آن را براى خود برداشتم و چهار تومان باقى را براى تهیه‏ ى نان و خوراک به خانواده دادم و از خانه بیرون آمدم و به مغازه رفتم. تا ظهر خبرى نشد، اهل بیت هم رفته بود از خواهرش مقدارى قرض کرده و غذایى شبیه اشکنه براى نهار تهیه کرده بود. نهار آماده شد سر سفره بودم و تازه یک لقمه خورده بودم که شنیدم در خانه را مى‏ کوبند. رفتم در را باز کردم، کوبنده‏ ى در گفت: آقازاده‏ هاى تهرانى در منزل آقا میرزا على محمّد یا عبدالمحمّد هستند و شما را هم براى نهار دعوت کرده‏ اند که آن جا باشید، از خانه بیرون شدم و نزد آقا میرزا محمّد که در تهران معروف بود رفتم. عدّه‏ اى نزد او بودند، آقاى زاهد هم آن جا بود. پس از آن که جمعیّت نهار خوردند و رفتند، و من و چهار نفر و آقاى زاهد ماندیم. که در اثر سرما زیر کرسى نشسته بودیم و غافل از همه چیز سیگار مى‏ کشید، آقاى زاهد بدون مقدمه فرمود: در نجف مدرّسى بود به نام آقا سیّد حسن که در شبانه روز یک بار بیشتر نمى‏ توانست به خانواده‏ى خود نان بدهد، وى گفت: بنا گذاشتم براى رفع تنگدستى و گشایش روزى، چهل روز به خدمت صاحب ـ عجّل ‏اللّه‏ تعالى‏ فرجه‏ الشّریف ـ عریضه بنویسم و نوشتم. روز چهلم که عریضه نوشتم غافل از این که روز چهلم است، در خانه تنها نشسته بودم و خانواده هم در خانه نبودند، درِ خانه هم بسته بود، از پشت دیوار خانه، از بیرون صدایى به گوشم رسید که: آقاى آقا سیّد حسن! با خود گفتم: قطعا خیال است، چون کسى در خانه نیست که مرا به اسم صدا کند. در هم بسته بود، لذا اعتنایى نکردم، بار دیگر صدا تکرار شد: آقاى آقا سیّد حسن، فرزند آقا سیّد حسین خیال مى‏ کنید که ما از حال شما مطلع نیستیم؟! این بار برخاستم و به طرف صدا رفتم، کسى را ندیدم؛ ولى آن صدا به مانند آبى بود که بر روى آتش درونى من ریخته شد. و بعد از آن احساس کردم که گویا اصلاً به هیچ چیز احتیاج ندارم! کسى که سر تا پا حاجت و نیاز بود و پولى هم به او نداده بودند، با عنایت آن صدا سر تا پا غنى و بى نیاز شد! وقتى آقاى زاهد این ماجرا را نقل کرد، دیگر یک کلمه حرف نزد. نجّار گفت با خود گفتم: نکند این ماجرا را براى قضیه‏ ى من مى‏ گوید که خیال مى‏ کنید که ما از حال شما مطلّع نیستیم؟! زیرا دیشب من نماز خواندم به آن حضرت ـ عجّل‏ اللّه‏ تعالى‏ فرجه‏ الشّریف ـ متوسّل شدم. شاید من چیزى را از آن حضرت مى‏ خواهم که به صلاحم نیست، لذا ناراحتى درونى و اندوه من هم مثل این که آب روى آتش بریزند، حلّ شد بدون این که یک پول و یا وعده‏ى پول بدهد راحت شدم و براى من روشن شد که من مثل طفل مریض و بیمارى هستم که سرکه و ترشى مى‏ خواهم ولى برایم ضرر دارد، آیا پدر و مادر مهربان در این صورت آن را به من مى‏ دهند؟ هرگز. محال است که بدهند. معلوم مى‏شود استغنا و غنى⁽ بى نیازى و دارایى⁾ مربوط به قلب است نه به پول و کسب و سرمایه و ثروت. این‏ها همه باطل و خیال است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: